Genealogie van HASSEL

De Werf Boot.

Hendrik Boot was een telg uit een familie die al in meerdere werven heeft opgericht.
Naam Boot is afgeleid van mand of ton met turf: bod, budde, botte. deze naam is in de 17e eeuw aangenomen.
Jacobus Pot Boot is de grondlegger van de werf in Woubrugge. Hij had 5 zonen. Zoon Wouter (geb. 1820) nam in 1847 de werf van zijn vader te Woubruge over.
Zoon Philippus (geb. 1824) begon in 1851 een werf in Alphen aan de Rijn. Zonen 4 en 5 begonnen in Leiderdorp in 1877 een werf, die later in 1903 naar Leiden werd verplaatst.
De oudste zoon Hendrik (geb. 1818) verhuisde in 1850 naar Abtsregt bij Delft. Hij kocht in 1856 langs de Rotterdamscheweg in Vrijenban een lapje grond aan de Schie, om schuiten op te knappen.

Maasstroom schepen

De Maasstroom-schepen waren eigendom van de Nederlandse Ballast Maatschappy, gevestigd aan de Boompjes te Rotterdam.

Uit de scheepsberichten blijkt b.v. de Maasstroom 25 in 1894 en 1895 Lobith te passeren naar Duitsland, met van Hassel als schipper. In 1898 is dat de Maasstroom 31 geworden, en in 1905 en 1906 de Maasstroom 21, en in 1907 weer de Maasstroom 31.

Toen de dreiging vanuit Duitsland toenam is in 1939 een wet aangenomen waarmee schepen werden gevorderd om omgebouwd te worden tot evacuatieschip.

Operatie Seelöwe.

Philips in Roosendaal.

Mede door de goede contacten die Pastoor Konings van de Heilig Hartkerk had met de familie Philips in Eindhoven, kwam de fabriek naar Roosendaal. In 1947 vestigde Philips zich in de Ludwigstraat in een oud school gebouw. Het bedrijf zocht arbeiders voor de nieuw te bouwen fabriek aan de Zwaanhoefstraat. De eerste spade in de grond werd verricht door Burgemeester Claudius Prinsen in 1947.
Op 29 december 1948 opende Dr. Anton Philips het gloednieuwe fabriekscomplex. Op dat moment waren er al 350 mensen in dienst. Mannen en meisjes (geen vrouwen) werden gezocht om te komen werken. Geboden werden interessant, licht en schoon werk, met goede sociale voorzieningen. Licht en schoon werk dat was de grote trekker. Immers op andere bedrijven kwam men vuil en met vieze kleding thuis aan. Gehuwde vrouwen kregen in die jaren geen werk. Zij werden geacht thuis te blijven om het gezin en huishouden te doen. Dat was overigens in elk bedrijf, winkel of fabriek wel zo.
In 1947 startte men met de productie van TL lampen, in 1950 waren er al 5 miljoen. Vanaf 1981 produceerde Philips spaarlampen. 

Philips was de op een na grootste werkgever in de stad. In 1954 had men ca. 1200 mensen in dienst, waarvan 950 pendelaars. In 1975 1500.
Andere grote bedrijven waren VERO borstelfabriek, KaVeeWee sigaren, Liga koeken, Hudson sigaren, Ned. Spoorwegen, Red Band suikerwerken, Gebr.v.d Brink, Gebr.Min meubelen, Indiana rubber, Van Poll-Suykerbuyk drukwerk, Melkfabriek Het Anker, van Gilse Suiker en kandijfabriek, Biggelaar tabak. 

De Philips fabriek gaat 2015 dicht.

http://www.roosendaal.nl/gemeentearchief/Verhalenbank/

Johan vertelt:

Ik was niet zo gecharmeerd van het wonen op een schip. Als men mij vroeg wat ik later wilde worden, dan was dat "Man van een huis".
Die drang naar zelf kunnen bepalen wat ik doe zat er dus al vroeg in.
Als we naar opa en oma in Roosendaal gingen, dan was ik altijd ziek tegen de tijd dat we weer naar huis moesten. Door het ronde raampje in de Theresiastraat zag ik wanneer mijn ouders weg waren, en was ik weer beter.

Op de schippersschool in Oud Gastel was ik één van de eerste leerlingen. Ik ben nog even op de school tegenover het internaat op school geweest, maar al snel zat ik op de eigen school van het internaat. Dat was continu onderwijs: drie dagdelen, maar een schooljaar was dan ook maar 8 maanden. Je begon met 8 jaar en was dan toch op 12 jaar klaar. Bovendien waren er stromen a,b, en c. Je kon dus nog sneller of langzamer gaan dan gemiddeld. Best vooruitsrevend.

Het hoofd van de school, Meester Merrienboer, woonde op het terrein. Ik heb met hem nog contact gehad in 2013.

De Mulo ben ik begonnen in Roosendaal, terwijl ik in woonde bij mijn grootouders. Daarna naar Nijmegen, weer een internaat met in interne eigen school. Je kwam alleen maar buiten het hek om in groepsverband te gaan wandelen (b.v. Zevenheuvelenweg Groesbeek).

Rotterdam was beter. 80 jongens, die allemaal op verschillende scholen in de stad zaten. Ik had daar gelukkig een kamer met 4 of 5 man. Ik herinner me nog de zoon van een horlogemaker uit Eindhoven, de zoon van een bakker uit Maastricht. Allemaal omdat ze het thuis te druk hadden.

Voor mij was het een prima lokatie. Ik zat op de HBS aan de Beukelsdijk. Elke dag via de havens terug fietsen. Heb vaak in de bibliotheek van het oude Scheepvaartmuseum gezeten.

St. Jozef internaat

Het Schippersinternaat St. Jozef is gestart als St. Jozef Gesticht. in 1866 nieuw gebouwd, door het R.K. Armbestuur, als opvang voor arme hulpbehoevende Gastelnaren.
In 1877 uitgebreid met een kapel, in 1926 met een ziekenzaal en in 1938 met een pension en nieuwe kapel.

In 1954 werd het gesticht geliquideerd, en de boedel werd verkocht aan St. Victor-stichting van de Broeders van Scheppers, die er het schippersinternaat vestigden. In de nieuwbouw van 1938 bleef het pension bestaan tot 1974. Na leegstand werd het in 1979 opvangcentrum voor Vietnamese vluchtelingen.

In 1954 werd de neiwue school gebouwd. De school bleef bestaan tot 1979, toen ze wegens gebrek aan leerlingen werd opgeheven, en in 1983 werd het internaat geliquideerd.

In 1985 werd het voormalige internaat verbouwd tot Bibliotheek. Nu is alles gesloopt en staan er woningen voor ouderen.

Kees vertelt over het internaat:

Nu ging dat vroeger anders als tegenwoordig waar men nu bijna elk weekend de kinderen ophaalt van school. In die tijd mocht men blij zijn als men met Pasen of Pinksteren naar huis mocht, maar de omstandigheden waren er natuurlijk ook naar.
Tegenwoordig heeft bijna iedereen ook een auto aan boord.

Er zaten in onze tijd, ongeveer 180 kinderen op deze school in Oud-Gastel welke ook een paar kinderen van kermismensen en van afgelegen boerderijen (b.v. de Biesbosch) huisvestte.
Zoals gezegd 180 jongens verdeeld in 2 groepen, de kleintjes (klas 1 t/m 3 en de grote  jongens van klas 4 t/m 6, elk apart op een grote slaapzaal zowel op de tweede als op de derde verdieping van een, van vroeger uit, bestaand klooster. Later bejaarden tehuis en schippersinternaat. De eerste kinderen kwamen daar in januari 1951.
Men gaf in het gebouw ook les van klas 1 t/m 6 lagere school, in augustus van hetzelfde jaar was het kinderaantal al gestegen tot 60 leerlingen. Wat de aanleiding gaf tot nieuwbouw van een eigen basisschool, welke op 10 Oktober 1957 gerealiseerd was en er in die tijd ook al meer dan 140 leerlingen waren.

Als kind van 6 jaar werd je dus daar achter gelaten bij een school met Broeders, met van die lange zwarte jurken en samen met ongeveer nog 180 kinderen, allemaal jongens.
Een beetje privé had men dus daar ook absoluut niet, een bed met een kastje was alles, op een zaal van ongeveer 90 jongens. Wel waren er nog twee van mijn oudere broers daar aanwezig van mijn 6^e tot 8^e jaar, maar ik kan me daar weinig of niets meer van herinneren.
Eten in de refter aan van die lange tafels en dan ook eten wat de pot schaft en anders maar niet. Met gemengde gevoelens kijk ik hierop terug, het had leuke en minder leuke kanten.
Men werd er wel een zelfstandig kind van en een eigen mening moest je vast houden en ook voor jezelf opkomen was dus daar een must, anders werd je er totaal onder gelopen.
Elke paar dagen naar de mis, want men had zelf een kapel ter beschikking en elke week naar het lof en biechten, ik ben zelfs nog misdienaar geweest. Mijn eerste communie en ook de plechtige communie kan ik me ook nog herinneren. Waarschijnlijk was dat allemaal teveel van het goede want het geloof staat nu bij mij op een laag pitje.
Weet ook nog dat het nieuwe schoolgebouw geopend werd in 1957, ik was toen 7 jaar.
Leerkrachten zoals M. Verhaart, F. van Merrienboer en Kerremans komen boven drijven en ook dat Broeder Theophille (directeur) zelf ook les gaf.
Toneel opvoeringen in de aula aldaar en van allerlei gebeurtenissen werd daar gehouden zoals Sinterklaas en diploma uitreikingen en ouder middagen en ook filmzondagen zwart/wit met Tarzan en piraten films, de gymnastiek lessen en zaalvoetballen en nog veel meer.
Van Sinterklaasavond weet ik nog dat ik ooit eens (alleen) zwemvliezen kreeg van die beste man, ik was als een kind zo blij (en dat was ik toen ook nog natuurlijk).
Men moest vooraf opschrijven wat men wilde hebben en dat werd opgestuurd naar Spanje, in werkelijkheid naar je ouders. We hadden het vroeger niet breed, maar men was al gauw tevreden.
Als men iets uitgehaald had wat niet mocht, dan moest men van broeder Antoninus je hoofd op zijn hand leggen en kreeg je klappen met de andere hand van hem.
Een strenge structurele opvoeding kreeg men vroeger maar dat was thuis aanboord ook zo.

Toch ook wel leuke dingen gedaan, met zwemles gingen we met de bus naar Breda toe. Ook op schoolreisje met de bus, vaak naar de Efteling omdat het naar ieders gading was.
Op zondag lange wandelingen maken als een slang 2 breed achter elkaar aan lopend.
Ook schoolsportdagen werden er georganiseerd op het weiland vlakbij. Om daar te komen moest men langs een pad waar ook aardbeien groeiden en deze waren van een boer die ook nog eens appelbomen had, en ja………....
De “koer”, zoals het speelveld werd genoemd waar menig voetbalwedstrijd onder leiding van Broeder Cornelius werd gehouden.
Er kwam ook een tandartsbus voor tandcontrole, als ik ergens een hekel aan heb was/is dat aan de tandarts.
Er was ook een ziekenboeg, waar ik dacht Broeder Majella de scepter zwaaide, dat was een apart slaapzaaltje waar men kon uitzieken, heel eenzaam, stil en verlaten.
Men had toen ook een eigen keuken met een lift met touwen over een katrol naar de refters.
Een waszaal waar men voor het slapen gaan je tanden moest poetsen en na het wassen onze oren en handen/nagels moesten laten zien of ze wel schoon genoeg waren.
Broeder Cornelius was wel een geschikt persoon en Broeder Theophile was er directeur. Broeder Willibrord was ook zo'n markant persoon hij had een kamer vlak bij de voordeur/entree, volgens mij was hij een fanatiek postzegelverzamelaar.
Broeder Louis deed de tuin, gebouwen en de volière etc.  Ik ben toen ook eens een keer in de winter van Oud-Gastel naar Roosendaal geschaatst want mijn opa en oma woonden toen daar, een afstand van ongeveer 7 kilometer.

Munitieschepen:

Vakantiewerk. Johan vertelt:

In Nederhemert waren er legio mogelijkheden om vakantiewerk te doen. Ik heb daar kassen gebouwd, sinaasappelen gesorteerd bij Vos Nederhemert, bonen geplukt, aardbeioen geplukt, gevormde (ongebakken) stenen gestapeld. Ik heb ook 4 weken bij Jonker Fris gewerkt in Heusden. Blikken doperwten inpakken. De vijfde week ging broer Peter ook mee. Ik stond die dag op een nieuwe plek (aanvoer lege blikken voor de appelmoes) en we hadden 's morgens eigenlijk niets te doen. En 's middags moest er ineens hard aan gepeest worden. Ik werd op staande voet ontslagen vanwege het toen op een ongepast moment lachen tegen de baas. Toen ik dat tegen Peter zei bleek dat hij het ook wel voor gezien hield en konden we samern naar huis.
Maar het leukste (en spannendste was toch het varen met de spido. Je was ééns in de vier dagen 24 uur paraat. Je voer elk uur een rondje, 's nachts elke twee uur. Je patrouilleerde, bracht drinkwater aa en post rond, haalde mense van boord etc. Leuk werk, zeker als 17-jarige.

Het mistte de eerste nacht, maar ik durfde niet te stoppen met varen, dus liep ik aldirect vast op een zandbank. Ik heb het mijn vader, die toen voorman was van de spido-schippers, pas een paar jaar later verteld.

Marijke vertelt:

Wennen aan de loopplanken, de smalle gangboorden. het water dat door het gangboord loopt, het over meerdere schepen moeten klimmen om aan boorde te koemn, de spido ,afgelegen plaatsen.

Kees vertelt: Een paar herinneringen over die tijd wil ik toch wel even noteren…….

Ik heb op de “Wilhelmina”, een omgebouwde treinponton, aan de Grasweg vlakbij het Shell gebouw gezeten, het was toen in die tijd een tweejarige opleiding, ik dacht in 1963/1964.
Men had daar ook van die slaapzalen maar dan met stapelbedden er in en ook grote waterbakken (trog) met veel kranen om je te wassen, met koud water wel te verstaan.
Ik denk ook aan zwemmen aan de Heiligerweg, vlakbij de Kalverstraat. Heen en terug lopen, wat toch nog een heel eind, was ook met de veerpont over het IJ , men kreeg zelfs nog een lunchpakketje mee. Er gebeurde dan ook van alles met een stel opgeschoten jongens in uniform, zoals langs de Rutex ijs eten en wat jongens op die leeftijd doen.
Op “appel” staan in een rij voor controle van handen, nagels, schoenen en aanwezigheid, men moest ook hardop zeggen “present boots”. Bed opmaken volgens strikte regels en er mocht geen vouwtje in zitten anders moest je het weer opnieuw opmaken.
Op zondag gingen sommige jongens in de stad naar de Katholieke kerk, waar ik ook bij hoorde en op de terugweg langs (of i. pl. v.) de kroeg!
Het snoepmannetje die elke dag in zijn invalidenwagen aan de Grasweg kwam om snoep te verkopen. Strenge tijd aldaar gehad, men hield je echt onder de duim zoals dat zo heet….. discipline moest er zijn soms met harde hand.
Maar ook met de K.O.F.S. schepen meevaren (Prinsessen namen) was een heel leuke afwisseling, met wedstrijd sloep roeien om het schip heen in de rivier etc.
Hier deed men praktijkervaring op maar men leerde natuurlijk ook uit de boeken en de lessen gingen ook op het schip gewoon door.
Om de dag een andere dienst, bij de hofmeester in de keuken, bij de machinist in de machinekamer, dekwacht en/of in de stuurhut bij de Kapitein of als schoonmaakploeg aan het werk, zowel binnen als buiten met de Bootsman.
Wij zijn daarmee, met één van deze schepen, op de Rijn in St. Goar geweest maar ook aan de IJsselmeer havens zijn we geweest met deze schepen.
Wat een “matrozen” kleding hadden we toen aan zeg, met een platte muts en ook nog een zwart uniform met een pet waar Oranje Nassau op stond, voor net.
Deze opleidingsschepen waren toen helemaal wit en tegenwoordig zwart aan de buitenkant, (jammer eigenlijk) voor die tijd waren het heel moderne en mooie schepen. Kan me ook de oude coaster “Prinses Juliana” herinneren en de kleine tweemaster ”Prins Hendrik” ook opleidingsschepen maar dan voor groter water. We hadden er ook roeiboten liggen waar wij leerden wrikken en roeien, maar dat konden wij natuurlijk al omdat de meesten leerlingen van schipperafkomst waren, en dit met de paplepel ingegeven was.
Passagieren was ook wel leuk, dan werd men vrij gelaten en kon men de stad in. Behalve als men straf had, dan moest men het weekend binnen blijven en dat was dan echt balen.
Ook weet ik nog dat men niet mocht liften, maar met zo’n uniform aan ging dat heel goed en hield je het geld van een treinkaartje weer in je zak, waar je andere dingen mee kon doen.
Weet alleen helemaal geen namen meer van toen, alleen Dhr. A. Wassing was er de directeur en een zekere van Druten als bootsman. Ook niet meer van de medeleerlingen die er toen zaten, ik wilde deze tijd, denk ik, zo snel mogelijk vergeten.
Leerboeken heb ik nog steeds in mijn bezit zoals; Tuigage laden en lossen, en het leerboek; de binnenvaart en nog meer van dat soort lectuur.
Splitsen en knopen was zo’n vak waar ik me nog steeds wel aardig mee red tegenwoordig. Tot zover de Binnenvaartschool Oranje Nassau te Amsterdam.

We moesten het als gezin van de vakanties hebben om een familieband op te bouwen, waar ik dan ook zal proberen te verhalen wat zoal in me opkomt.

Onze Ouders voeren niet letterlijk met het schip maar lagen toen met legergoederen bij defensie als opslagschip in diverse plaatsen zoals hierboven al beschreven.
We hebben, toen we “met munitie” lagen, en nog klein waren leren zwemmen en schaatsen naast het schip of aan een strandje vlakbij.  
Er voer een spido heen en weer om de mensen op te halen en weg te brengen naar de wal en hij voorzag elk schip van drinkwater. Diverse schippers die daar lagen voeren in toerbeurt op bepaalde tijden met dit bootje zijn rondje zelfs ook in de nacht, als men hem nodig had dan hing men de vlag uit. Johan, mijn oudste broer heeft ook nog eens in de vakantie dit werk gedaan als bijbaantje.
Wel hadden we een soort lange steiger/loopplank gemaakt om voet aan vaste wal te hebben maar dat was dan ook een weiland van de een of andere boer waar de koeien ook rondliepen en die lieten nog wel eens wat vallen, dus uitkijken waar men speelde.
In die tijd was er nog geen wasmachine dus moest men altijd moeder helpen op een wasbord en overal hing er wasgoed wat ik niet als leuk ervaren heb.
Kan me herinneren dat we voor het eerst stroom aanboord kregen met accu's en een hulpmotor deze werden toen ook in het achteronder geplaatst, later is er een nieuwe gekomen  in het midden erf (Petter). Toen konden eindelijk die petroleumlampen weg met van die witte kousjes waar je heel voorzichtig mee moest zijn. De wasmachine kon toen ook gedeeltelijk met een V snaar automatisch gemaakt worden er zat eerst een benzine motortje op dat nogal eens een keer weigerde. Maar alles door de wringer persen bleef toen nog bestaan en je kreeg er zere armen van, van dat gedraai aan zo’n slinger.

We waren met 6 personen op een kleine ruimte, en in het achteronder waren er 2 bedsteden á twee personen waar we sliepen met van die deuren ervoor.
Ik was nummer 3  in de rij en toen nummer 4 een meisje bleek te zijn moest ik na een bepaalde tijd achterin overdwars in de kast slapen, ja zeker, boven de hulpmotor om stroom te draaien, creatief met ruimte noemt men dat.
De eerste auto weet ik nog dat deze kwam een Opel Olympia en daarna een fiat 600, echt waar, daar zaten we met ons zessen in als we ooit eens naar Roosendaal naar Opa en Oma gingen of na een vakantie weer naar school werden gebracht, zelfs het auto nummer weet ik nog HS-93-11.
Er werden corvee lijstjes gemaakt in de vakanties waar b.v. opstond; kolen halen met de kolenkit in het diep erf van het voorschip, melk en/of eieren halen bij de boer, helpen wassen en/of afwassen. Hieronder viel ook de roeiboot schoonmaken en brood halen etc.

Weet ook nog dat we de eerste tv aanboord kregen, een Saba, met een antenne waar je eindeloos aan moest draaien om goed beeld te krijgen.

Vissen was ook zo’n bezigheid en natuurlijk zelf de vis of paling bakken en opeten, toen kon dat nog. Ook je zelf wassen met een puts buitenboordwater, dat was toen een hele normale zaak, toen kon dat nog zelfs de was werd er mee gedaan.

Vrienden maakten men daar ook al gauw, met de jongens en meisjes die daar ook lagen en ook met mensen van de wal bouwde je een kennissenkring op.
In De Zande waar we toen lagen, zijn wij met een paar vrienden in Kampen op dansles geweest en de meesten hadden ook een brommer, een Puch met een heel hoog stuur en ik zelf had een sparta met zo’n eier tankje er op. Later een blauwe Zwündap van mijn broer Peter overgenomen. Het brommer tijdperk was dat voor ons. Een paar namen zal ik jullie niet onthouden, Familie de Bruin, Paul, Peter en Margriet Willemsen, Jan Tonissen, familie Heuders, familie Thijsen etc.

Wij lagen in die tijd naast de Familie Thijssen en zij hadden een zoon en dochter. Tijdens het zwemmen kwam zij verkeerd terecht en kreeg ze een dwarslaesie. Wij zijn toen met een aantal jongens en meisjes met de brommers naar Leersum, het revalidatie centrum geweest.

Maakte veel indruk in die tijd en zulke dingen vergeet men dan ook niet gauw.

Ik weet ook nog dat als Opa en Oma eens in de grote vakantie op bezoek waren, dan kregen we van Opa geld als we onder de roeiboot door durfden te zwemmen, zo leerden we ook onder water zwemmen voor b.v. een kwartje.

Als kleine kinderen waren wij natuurlijk ook ondeugend en dan sloot ons moeder ons op in het achteronder, met een stoel voor de deur zodat we er niet uit konden, dacht zij.

Maar ze had er geen erg in dat er een soort licht/luchtluik was onder de stuurhut waar we, zo lenig als we toen waren, er weer uitkropen en ontsnapten.

Aardappels en appels opslag (van de boer) was ook in het achteronder, dus menig appeltje vloog in de avond, als we naar bed moesten, van de ene naar de andere kant van de bedstee.

Vakantiewerk deden wij als jongens ook in de grote vakantie.

Johan en Peter gingen toen we in Nederhemert lagen in Heusden bij de Jonker en Fris conserven fabriek, jam maken en fruit en groenten inblikken.

Na twee dagen had Peter het al bekeken, en hij heeft toen ook op een zandscheepje, welke aan de kade bij de spido lag, elke keer zand gelost en dat ging toen met een giek en dan van beneden naar boven lopend achter een bak hangend welke dan in een trechter op de wal leeg gekieperd werd. Deze moest ook wel eens in Heusden lossen en ging Peter daarheen.

Ook weet ik nog dat wij bij de Firma Vos in Nederhemert sinaasappels sorteerde voor de vrachtwagens die op transport gingen. Ik geloof dat ze 5 dochters hadden maar wij waren daar, volgens ons Pa en Ma, veel te jong voor, ze moesten eens weten. Of bij een boer op het land b.v. bonen en/of aardbeien plukken. Later hebben Peter en ik in Nederhemert nog eens in een steenfabriek gewerkt, zwaar werk was dat voor ons als jonge jongens van ongeveer 13 - 14 jaar oud.

Als 14 jarige jongen ben ik zelf gaan varen, als matroos op een Klaluitja 2 uit Rotterdam van Dhr. Snijders, schipper was W. de Vries.

Ik weet nog dat mijn ouders me weg brachten naar het schip in Rotterdam.

Op een gegeven moment moest de "Corma" gelost worden en konden we niet meer bij defensie liggen dus ging het schip naar Rotterdam om over de beurs te gaan vletten en ook korte reisjes vielen ons te beurt. Maar veelal was het in Pernis laden bij de Shell zoals balen rubber en ledige of volle vaten met olie en dan lossen in zeeschepen en/of Schiedam.

Ook weet ik nog dat we in de Rijnhaven lagen en we werden aangevaren, in de nacht, door een zeeschip die uit zijn koers was gelopen, scheepswerf Hoebee in Dordrecht was er weer goed mee want daar gingen we altijd heen om te repareren. Een flink stuk van de zijkant van het schip was ingedrukt door de grote afmeerpalen. We stonden toen zelfs in de kranten met foto en al, het was op 8 April op de verjaardag van Pa. “We schrokken ons lam” stond er bij.

Peter hielp eerst aanboord bij Pa en Ma en daarna ben ik gaan helpen totdat ook zij in Roosendaal gingen wonen waar ze een huis kochten.

Peter en ik (Kees) zijn toen nog een tijdje op de "Corma" gaan varen, maar al snel lag deze toen te koop in de haven van Roosendaal. Sleepschippers zijn beviel ons toen al niet, je bent toch afhankelijk van een sleepboot. En een motor inbouwen hadden wij als 2 jonge beginners absoluut geen geld voor.

Ik ben toen een tijdje aanboord gegaan van de “Arnoud” met schipper Quist die jaren bij de "Rode" als kapitein gevaren had, een vakbekwaam maar aparte vogel.

Daarna werd ik 2^e  man op de "Erik", vaste vaart Rotterdam - Basel verhuurd bij rederei Zuricher, schipper v/d Wielle uit Dinteloord en 1^e man George Driessen. Met deze man heb ik ook nog steeds een leuk contact en hij woont in Zevenbergen.

Leuke en gezellige tijd was dat, overal kleine partijtjes ophalen hier en daar, dus lang laden in de Rotterdamse haven zoals, sardientjes, suiker, perziken, koffie, corned beef, cacao bonen, cellulose noem maar op. Tegenwoordig zit alles in containers, toen ging elk doosje door de handen van de havenarbeiders en ging alles naar Weill of Birsfelden voor de Migros een winkelketen in Zwitserland. In deze tijd was de zaterdag nog een gewone werkdag en werd toen omgezet in een vrije dag en kreeg men een 5 daagse werkweek de rest  waren allemaal overuren.

Daarna ben ik stuurman geworden bij van Riemsdijk op de “Fraternité”, “Daniél” en de “Delta” (eigenaar Dr. Engels uit Maasbracht), deels ook van Rotterdam naar Basel waarvan Wim van de Velde kapitein was en ook bij de Zuricher uit Basel verhuurd was.

Bij dit echtpaar heb ik meer mijn benen onder tafel gehad dan bij mijn eigen Ouders in die tijd. Bij dit schippersechtpaar ben ik vele jaren geweest, mooie tijd gehad en veel geleerd, heb nu nog steeds contact met ze en zij wonen in Zuidland.

Toen ben ik zelf Kapitein geworden op de Liberté (ongeveer 1 maand, en toen werd deze verkocht, alle dozen van het trouwen en verhuizen waren nog niet uitgepakt) en op de “nieuwe” Fraternité ook van Jan van Riemsdijk. Hier ben ik, samen met Gerrie mijn vrouw, een jaar op geweest en we zijn daarna aan de wal gegaan omdat we de kinderen zelf op wilden voedden en ze niet op een internaat wilden doen, ik wist wat dat was en dat wilde ik mijn kinderen niet aandoen. Een echte familieband krijg je daar niet mee er blijft altijd een afstand, hoewel men er wel zelfstandig van wordt.

Radar en marifoon hadden wij nog niet maar was toen wel in opkomst. Ik heb in die tijd wel mijn rijnpatent (sleep en motor) tot Basel gehaald bij Dhr. Spaan in Rotterdam.

Ik had toen ook al een monsterboekje met zeer vele reizen van Rotterdam - Basel er in staan en dat maakte denk ik wel indruk, want bij het mondelinge examen, zoals dat toen ging, was het al snel bekeken voor Dhr. Spaan en had ik het patent, tot grote opluchting, “in the pocket”.

In die tijd werd er nog veel gesleept en men zag de duwvaart al in opkomst komen. Een Oom en Tante voeren ook op zo’n groot sleepschip, de “Zuidenwind” en gingen vaak naar Manheim / Ludwigshaven, een broer van ons moeder,  Wim Vermeulen was de schipper.

Nog een andere broer van Ma, Gerard voer op de Gerardus met zoon Piet Vermeulen en zij kwamen uit Schiedam, later is neef Piet in Gorinchem gaan wonen.

Johan wilde al van jongs af aan "Man van een huis"worden. Hij is na de Mulo in Roosendaal en Nijmegen, en de HBS in Rotterdam, bij Philips in Eindhoven gaan werken. Daar HTS gedaan in de avonduren en later als organisatie- en efficiency medewerker bij diverse Philips bedrijven.

Peter en Kees zijn eigenlijk de enigen die door zijn gegaan met varen.

Peter heeft ook op diverse schepen gevaren, eerst op de St. Antonius, schipper Meyer en daarna bij de VT op de “Vlist”  toen bij Wisman en zoon op de “Wezet” 1 en 2 bij schipper Kees van Frankfoort. Ook bij van Riemsdijk op de “Fraternité, schipper W. van de Velde  en de “Leopold Ronald” schipper W. Bambacht.

Zijn eerste schip waar hij kapitein op is geworden was de “Appolonia-Johannes” en de “Trude”, dat was een oude van de “Rode” rederij.   

Hij is toen ook aan de wal gegaan in 1977 i.v.m. heimwee van een van de kinderen toen deze op het internaat zat.

Hij is toen in de beveiliging gegaan in de Rotterdamse haven en later in de Moerdijk.

In 202 is hij weer gaan varen omdat zijn baan opgeheven werd, hij vaart nu nog steeds 2 weken op 2 weken af op het koppelverband “Estate”.

Kees is in 1976 bij de Twentse Kabel Fabriek in Lochem gaan werken waar ik 35 jaar met plezier heb gewerkt, ik ben nu sinds een jaar, met vroegpensioen.

Mijn binding met het water is dat we vanaf 1997 een jacht hebben, de derde om precies te zijn. Als men eenmaal met het watervirus besmet is geraakt komt men er niet meer vanaf.

Met deze boot maken we lange reizen, zoals vorig jaar hebben we de Maas – Moezel – Rijn route gevaren met een stukje van de Saar en de gehele Lahn. Dit jaar willen we naar Parijs.

Aan mijn rijbewijs halen kwam ik eigenlijk niet toe, geen tijd als men vaarde met al die lessen, wel geprobeerd maar het lukte niet. Deze heb ik pas gehaald toen ik al lang en breed in Lochem woonde in 1977.